Aguadulce (02-06)

Het is de harde waarheid en het valt niet te ontkennen. We worden wat ouder en daar wordt je soms echt mee geconfronteerd. Konden we vroeger zonder problemen een nacht doorfeesten of gaf een zeiltocht met veel wind en golven een goed gevoel, nu hebben we na een lange of ruwe reis toch even tijd nodig om weer goed te kunnen voelen. Te recupereren, zeggen de wielrenners. Maar wat we nu meegemaakt hebben….

De voorraad contanten raakt op, dus gaan we maar weer even op zoek naar een ‘cashmachine’ (we vinden het nog steeds een prachtig woord). Tegenwoordig is dat nauwelijks een probleem meer. Ook hier in Spanje vind je bijna altijd bij concentraties van gelegenheden om geld uit te geven, ook de gelegenheid om het te verwerven. En de tijd van cheques en betaalkaarten is ook voorbij. Plastic kaartje en pincode zijn alles wat nodig is.

We gaan op pad naar de winkelstraat van Aguadulce en hebben ook hier de keus uit verschillende banken. De eerste de beste ziet er betrouwbaar uit en mag ons even als klant beschouwen. De machine slikt zacht zoemend onze plastic kaart in en vraagt, in welke taal hij ons te woord moet staan. Engels maar deze keer. Daarna vraagt hij de geheime code in te typen en af te sluiten met de groene toets. We typen het vaste patroon in, daarna de groene toets en mogen dan onze wensen ten aanzien van het bedrag aangeven. De machine vraagt nu om een beetje geduld, om even met de Nederlandse collega’s te overleggen of hij aan onze wens mag voldoen. We zijn altijd weer opgelucht als hij daarna de plastic kaart weer uitspuugt en kijken naar de plaats waar nu de bankbiljetten moeten komen. Niets, nada. Wel een piep en op het scherm de boodschap dat wij met de opgegeven pincode geen enkele Euro kunnen verwachten. Hoe kan dat nu? Al jaren typen wij hetzelfde patroon in op het toetsenbord. Bij de uitgifte ervan waren we nog zo blij dat we geen ingewikkelde cijfercombinatie hoefden te onthouden. We kunnen toch niet zomaar dat patroontje vergeten zijn? Wat nu?

 We durven het niet nog een keer bij dezelfde machine te proberen, dus gaan we naar de overbuurman. Kaart erin, zoem zoem, Engelse taal, pincodepatroon, gewenste Euro’s, even wachten en dan krijgen we opnieuw wel de kaart maar geen geld. Deze geeft wel een bonnetje met daarop de mededeling dat we een andere pincode moeten proberen. Hier moeten we eens even diep over nadenken. Een derde foutieve poging zou wel eens heel vervelend kunnen worden. Al twijfelende lopen we terug naar de Swalker. Op het numeriek toetsenbord van de boord PC bekijken we nog eens het pinpatroontje en komen dan tot de ontdekking dat de bijbehorende cijfers dezelfde zijn als die van de twee cashmachines. Dat kan toch niet waar zijn? Al jaren vragen we ons af waarom de volgorde van de toetsen van cashmachines anders zijn dan die van computers. Zouden ze hier in Spanje dan anders zijn dan in Nederland?

 Via e-mail vragen we kinderen om de toetsenvolgorde bij hen. En dan komt de aap uit de mouw en uiteindelijk ook de contanten uit de machine. Verschillende volgorde van de toetsen maakt het gebruik van een pinpatroon tot een soort roulette. Je hebt geluk, of niet!

 Aan ons geheugen ligt het dus gelukkig niet. En het pinpatroon houden we er toch in. Maar helaas moeten we nu ook het eerste cijfer onthouden, dan weten we met welk soort toetsenbord we te maken hebben. En dat zal waarlijk voorlopig nog wel lukken!

 04-06-2008 Slingernacht

Na het ronden van de Cabo de Gata komen we aan de Costa Blanca. In het uiterste zuiden ervan geen kilometers hotelflats achter zandstranden. We varen langs een mooie bergachtige kust met af en toe een dorpje of stad. Soms is er een baai die uitnodigt tot ankeren. We kiezen de baai voor San Pedro, een paar (gekraakte?) huisjes en een kasteelruïne. Op het strand staan een viertal tentjes. Hoog tegen de bergwand ontdekken we mensen, die blijkbaar over een pad naar de bewoonde wereld lopen. In de nacht is het doodstil en aardedonker. Alleen de branding laat zicht horen als de deining naar binnen loopt. Een slingernacht.

 06-06-2008 Valwinden

Gisteravond voor anker in een rustige baai bij Cartagena. Aan de wal rijzen de bergwanden hoog op; behalve een vuurtoren en een kasteel is er geen teken van leven. Midden in de nacht worden we ruw wakker door het gieren van de wind en wilde bewegingen van het schip. Van verschillende kanten storten valwinden zich naar beneden. Met moeite vieren we het laatste stuk ankerketting en wachten dan verder af. Na een paar uur neemt de wind wat af en geven we de ankerwacht weer over aan de GPS. Al slingerende vallen we weer in slaap. Vanmorgen de vastigheid van de haven opgezocht. In Cartagena hopen we een supermarkt en een ongestoorde nachtrust te vinden.

07-06-2008 Cartagena

Cartagena is een grote verrassing. Nog niet aangetast door buitenlands massatoerisme. In het weekend en als het avond is flaneren vooral Spanjaarden langs de haven. Midden in de oude binnenstad een Romeins theater, een Byzantijnse muur en kerkruïne en even verderop het Castillo de la Conceptión. Van hieruit kijk je over de stad heen. Het is of wordt fraai gerestaureerd. We blijven nog even om alles goed te kunnen bekijken.

 11-06-2008 Lagune

Ooit gehoord van Mar Menor (Kleinere Zee)? Wij niet, in ieder geval. Het is een lagune aan de Spaanse kust ter hoogte van Murcia, 12 mijl lang en 6 mijl breed. Op de smalle scheiding met de Middellandse Zee liggen duinen en de onvermijdelijke torenflats. Op een aantal plaatsen stroomt het zeewater in en uit. Alleen bij Tomás Maestre is het voor ons diep genoeg om het Mar Menor te bereiken. Hier liggen we heerlijk voor anker, achter een eiland en eindelijk zonder deining! De temperatuur van dit water is in de zomer 5 graden hoger dan die van de zee. We zouden, misschien, wel eens kunnen gaan zwemmen, eh hoewel……

 13-06-2008

Het is vandaag niet alleen de dertiende, het is ook nog eens vrijdag. Toch zijn we zonder problemen van Santa Pola (prima jachthaven!) naar Campello (prima jachthaven!) gevaren. Voor het grootste deel gezeild zelfs. Met veel moeite heeft men een plek voor ons gevonden. Terwijl Tineke het diner bereidt, probeert een schipper op leeftijd drie plaatsen verderop zijn box binnen te varen. Helaas! Als hij uiteindelijk op zijn plaats ligt, heeft hij zijn vrouw de angststuipen bezorgd, alle kanten van de doorgang tussen de ligplaatsen bevaren en met vol vermogen onze heklijn finaal doormidden gevaren. Hij ligt nu op zijn plek, dankzij een bevriende schipper, maar wij moeten weer verhuizen naar de aankomststeiger. En dat terwijl hij beschikte over twee motoren en een boegschroef. Ach ja, motorboten.

 Benidorm (14-06)

Augustus 1970, bijna 38 jaar geleden. Voor het eerst gaan we samen naar het buitenland op vakantie. Bij een reisorganisatie voor jongeren hebben we een vliegvakantie in Benidorm geboekt. De voorafgaande maanden zijn nogal turbulent geweest, dus willen we vooral uitrusten. De eerste week pendelen we dan ook op en neer van het hotel naar het strand en weer naar het hotel. Daarna gaat het toch weer kriebelen en gaan ook de omgeving verkennen. Een excursie naar Guadelest, hoog in de bergen is leuk en met een wankel vissersbootje naar het eiland voor de kust een klein avontuur. Als we met het boemeltreintje naar Alicante gaan, komen we midden tussen de levende kippen en andere marktwaren terecht.

 Nu zijn we er weer. Het boemeltreintje, waarmee we vanuit onze haven in Campello reizen, is vervangen door een hypermoderne tram met airco. Onderweg herkennen we ineens weer die vreemd gevormde bergkam, waar een hap uit mist. Er zit een verhaal achter, maar weten die niet meer te herinneren. Het oude primitieve stationnetje van Benidorm is verdwenen. Natuurlijk, we weten het wel. Na zoveel jaar zal er van het oorspronkelijke vissersplaatsje na een explosieve groei weinig meer over zijn. Het Balcón de Mediterráneo, het uitkijkpunt op een schiereilandje is er nog. Het ligt in het midden van de stad, tussen de stranden Levante en Poniente. De hoogbouw, waar men toen mee was gestart is nu totaal verdwenen tussen de wolkenkrabbers die er nu staan. Op de kruising, waar toen een politieagent iedere dag een show met fluit en armgebaren opvoerde, nemen we wat te drinken op het terras in het wandelgebied. 

Natuurlijk proberen we ‘ons’ hotel weer terug te vinden. We volgen de straten vanaf het strand. Op de plaats waar het ongeveer zou moeten zijn lopen we wat rond en herkennen ineens de bovenverdieping. Dat moet het zijn. Boven is een pension, beneden waar eetzaal en receptie was, zijn nu allemaal winkels. Er tegenover lag een olijvenboomgaard. Nu staat het vol hoogbouw met winkels eronder. En die zijn ook al weer duidelijk aan het verpauperen. De tijd is ook hier niet te stoppen.

Wij gaan de tram maar weer eens opzoeken. Zonder kippen ditmaal. Onderweg naar de Swalker zijn we het er over eens: leuk om het nog eens terug gezien te hebben. Maar dit zal voor ons geen reisdoel meer zijn. Morgen maar weer eens verder varen.

 15-06-2008  Vuurwerk.

Voor anker bij Morayra. Af en toe horen we flarden blaasmuziek vanuit het plaatsje. Blijkbaar is er wat te vieren. Wij zijn klaar voor de oversteek naar de Balearen en willen vroeg naar bed. Dan een flits en een enorme knal. Vuurwerk! Dat gaan we eerst nog maar even bekijken.

 16-06-2008  Aankomst op Ibiza

Een voorspoedige overtocht van het Spaanse vasteland naar Ibiza, waarbij de motor het leeuwendeel moet leveren. We hebben een kleine ankerplek uitgekozen uit de pilot met voldoende beschutting voor vannacht en morgen. Helaas, er ligt een lijn dwars voor de ingang. Blijkbaar stelt iemand geen prijs op bezoekers. Een eindje verderop is men meer gastvrij en vinden we een plaats om het anker te laten vallen. We zijn erg benieuwd naar onze ervaringen hier op de Balearen, gezien alle verhalen die we hebben gehoord.

 18-06-2008 Schommelen

De Cala de Port Roig is een mooie rustige baai, maar berooft ons wel van onze nachtrust. Na zonsondergang valt de wind weg en komen we dwars op de binnenlopende deining te liggen. Het gevolg is dat we regelmatig enorm gaan schommelen. Als de volgende nacht hetzelfde gebeurt, hebben we het wel gezien en gaan op zoek naar een betere beschutting.

 19-06-2008  Zweden

Oei wat klein, maar ook oei wat mooi! In de Cala Salada zijn we na vier ankerpogingen nog niet tevreden. Dan krijgen we een ankerboei aangeboden die ook maar net passend is, maar we liggen muurvast.Om ons heen hoge hellingen met bos, twee strandjes, een strandbar en twee huizen. Als het niet zo heet zou zijn, waan je je in Zweden. De avond is prachtig!

 20-06-2008  Disco

Voor de verandering hebben we het anker laten vallen bij een stad: San Antonio. Lange stranden vol met zonaanbidders, hotels, bar’s, disco tot diep in de nacht, het is er allemaal. Dit is het Ibiza uit de vakantiefolder. Maar voor ons een mooie gelegenheid om in de supermarkt de voorraden weer aan te vullen.

Eivissa (21-06)

Na dagen ankeren in verlaten baaien wordt het weer tijd de voorraden aan te vullen. Bij San Antoni is een beschutte ankerbaai en een stad onder handbereik. We liggen voor het strand, het strand ligt vol met zonaanbidders en aan de boulevard een onafgebroken rij van eet- en drinkgelegenheden en disco’s. Vertier voor dag én nacht. De Engelsen naast ons wijzen ons de weg naar de supermarkt in de binnenstad. Maar hier zien we eigenlijk ook alleen maar pubs, burgertenten en andere eetgelegenheden. Pas na nog twee keer vragen vinden we ons doel.

Later, op het toeristenbureau, vragen we wat er zoal te zien is in San Antoni. Het antwoord hadden we eigenlijk al verwacht: de kerk, en verder weinig. Strand en nachtleven, dat heeft San Antoni volop te bieden, net als de hoofdstad Eivissa trouwens.

 Toch nemen we de volgende dag de bus, en reizen dwars over het vlakke deel van het eiland Ibiza. Het valt ons op dat er weinig meer op het platteland gebeurd. De boomgaarden zien er over het algemeen verwaarloosd en verlaten uit. Blijkbaar is er meer te verdienen in de toeristenindustrie.

In Eivissa volgen we de bordjes naar de ‘Dalt Vila’, de bovenstad. Door een poort in een brede stadsmuur komen we in een totaal andere wereld. Geen rijen winkels, druk verkeer of drommen toeristen. Smalle, steil oplopende straatjes, een bonte verzameling van gebouwen en af en toe wat medebezoekers. Over de muur wandelen we rond de citadel. Aan de binnenzijde ligt de kathedraal, op het hoogste punt van de rots. Aan de buitenkant gaapt een afgrond van wel tientallen meters diep. Er is in het verleden dan ook vaak en meestal lang gevochten om deze stad, o.a. door Moren, Portugezen en Spanjaarden.

We klimmen weer van de muur en dwalen door de bovenstad, soms verdwalen we zelfs doordat we geen rekening houden de enorme hoogteverschillen. Er is een prettig evenwicht tussen bezienswaardigheden (kasteel, kathedraal, musea) en neringdoenden (winkeltjes, eetgelegenheden).

Dan komen we bij de Portal de ses Tanles, en lopen er door naar het andere Eivissa. In de poort zit een overjarige hippie met gitaar niet onverdienstelijk liedjes van de jaren zestig te zingen. Ook dat wordt zo langzamerhand al geschiedenis, realiseren we ons.

  22-06-2008  Dom

Om de lastige deining uit het oosten te ontlopen zoeken we beschutting in een kleine cala. Tijdens het ankeren vergeten we de lijn van de bijboot in te korten en raakt deze vast in de schroef. Zonder motor drijven we op de paar andere ankeraars af. Anker overboord, wat ketting erbij en net op tijd liggen we stil. Poeh! Meindert gaat overboord en weet de lijn weer los te krijgen. We doen nog een poging maar hebben toch schrik van de rotsen om ons heen. We wijken uit naar een minder beschermde, maar ruimere ankerbaai achter een eiland. En liggen dus toch weer een nacht te rollen. Het hoort er blijkbaar bij.

 25-06-2008  Vlieland

Het lijkt wel Vlieland. Blonde duinen, strand vol zonaanbidders en ruisende branding. Geen haven hier op Formentera, maar een baai met ankerboeien. Wel een ‘havenmeester’, die in een RIB toezicht houdt. Als we er een dag liggen, meldt hij dat de om ons heen cirkelende Franse motorboot onze boei heeft gereserveerd via het Internet. Of wij zo vriendelijk willen zijn naar de naburige boei te verhuizen, zij willen perse deze. Vreemd. Maar als wij na 10 minuten opruimen bezig zijn los te maken, blijken ze toch genoegen te nemen met die andere. Bepaald niet van harte, dat wel. En dat allemaal in deze hitte! Die hoge temperaturen zijn dan tegelijk weer het verschil met Vlieland. Onze voorkeur …..?

 26-06-2008 Ankeren

Morgen naar Mallorca. We hijsen de bijboot aan boord en zetten deze goed vast. Dan komt een andere zeiler langs en vraagt om snel bij hem in zijn bijboot te stappen. Een Spaans zeiljacht is losgeraakt van zijn anker en komt onze richting op. Geen mens aan boord. We duwen hem wat in de vrije ruimte terwijl iemand anders komt aangeroeid, aan boord stapt en de ankerketting laat vieren. Dan houdt het anker weer, maar zit wel in de ankerlijn van onze Zweedse buren. Voorlopig is alles weer onder controle. Een half uur later komen de zeilers in paniek aangeroeid, springen aan boord, starten de motor en beginnen het anker binnen te halen. Pas na veel aandringen zijn ze bereid wat rustiger aan te doen en eerst de ankerlijn van de Zweed vrij te maken. Een eind verderop gaat het anker weer neer; hopelijk nu met voldoende ketting. Tenslotte is de Cala Portinax hier nog geen 5 meter diep.

 27-06-2008 Oversteek

De weersprofeten voorspellen niet al te veel wind, maar wel uit een gunstige hoek, Vroeg in de ochtend verlaten we Ibiza en zetten koers naar Mallorca, 50 mijl verderop. De wind slaapt nog, de zee is vlak, de motor en Dirk doen het werk. Na een paar uur rimpelt de zee en zetten we alle zeilen erbij. Halverwege zien we een donkere lucht in de verte, die snel dichterbij komt. Kluiver inrollen, twee reven in het grootzeil en daar komt de harde wind en een korte steile golfslag. Bijna recht van voren, zodat Mallorca voor ons totaal niet bezeild is. Na een paar uur motorzeilen neemt de wind langzaam weer af en vlakt de zee weer af. Als we de haven van Andratx binnenlopen schijnt de zon weer volop en is de wind weer weg. Ons vertrouwen in de weersprofeten heeft weer een deuk opgelopen.

 30-06-2008 Ankerop

We hadden een mooie beschutte ankerplek gevonden hier in Andraitx. Maar de afgelopen dagen gebeurde het vaak dat samen met het anker ook een verrassing naar boven kwam om ons heen. Een ketting, een ondefinieerbare bos staalwerk of soms helemaal niets, dus ook het anker niet. Er werd nog ook al eens gedoken voor men weg kon. Vanmorgen willen wij ankerop. Met kloppend hart de motor aan, knop ingedrukt en dan gebeurt er niets! Foutje! Vergeten de schakelaars om te zetten. Dan nog eens proberen en langzaam maar zeker halen we de ketting binnen. Als tenslotte ook het anker met alleen wat klei boven komt halen we opgelucht adem. Hebben wij weer eens geluk!