Bastia (02-09)

We hoorden dat je de bergen in het binnenland van Corsica het mooist via de trein kunt zien. Vandaar dat we in Bastia zijn gaan liggen. Van hieruit gaat een trein naar Ajaccio, dwars over het eiland.

Het is nog stil op het treinstation van Bastia. Het personeel komt binnen, wenst elkaar handenschuddend goedemorgen en wisselt de laatste nieuwtjes uit.

We kopen retourtjes Ajaccio en omdat het vandaag dinsdag is, krijgen we 25% korting. Twee mannen in oranje hesjes lopen naar het rangeerterrein en brengen de (enige) trein naar het perron. Dan mogen we instappen. Eerst worden alle kaartjes gecontroleerd en dan pas vertrekken we. We rijden meteen een tunnel in en daarna langs de industrieterreinen. Langzaam wordt het groener en wisselen dorpjes en natuurgebieden elkaar af. Af en toe stoppen we bij een stationnetje of halte, maar vaak ook rijden we haltes voorbij. Op de dienstregeling zien we dat de trein hier alleen stopt op verzoek. Vandaar die kaartjescontrole vooraf: de conducteur vertelt de machinist bij welke haltes hij moet stoppen.

Dan verlaat het spoor de vlakke kuststrook en gaat omhoog, de bergen in. We komen bij een station. Machinist en conducteur lopen naar het kantoor, schudden handen, maken een praatje en komen na een tijdje met een pakje en een zak met broodjes weer terug. De stationschef loopt mee, zwaait met een soort plank en we vervolgen de reis.
De omgeving wordt steeds mooier. We treffen het; er is geen bewolking en het zicht is uitstekend. Hoge bergkammen rondom ons steken scherp af tegen de blauwe lucht. De trein, die in de laagvlakte nog een flinke snelheid had, kruipt nu soms langzaam een helling op en kronkelt langs de wanden van steile hellingen en diepe afgronden. Als we over een brug rijden, zien we honderd meter onder ons wat bosjes langs een lege rivierbedding staan. Niet het meest geliefde uitzicht voor iemand met een flinke hoogtevrees. Maar dan wordt de aandacht al weer gevangen door een prachtig vergezicht met kale granietrotsen boven en bossen onder, heel diep in de dalen.
Ook hier is af en toe een halte. We stoppen om een groep bergwandelaars met flinke rugzakken in te laten stappen. Tijdens de rit bestuderen ze stafkaarten en na een paar haltes stappen ze weer uit, op weg naar een volgend traject. Wij blijven zitten, totdat we na bijna 4 uur het eindstation Ajaccio inrijden.

In Ajaccio is Napoleon Bonaparte geboren en heeft er tot zijn negende jaar gewoond. En wie dat nog niet weet, wordt dat ter plekke wel heel duidelijk gemaakt. We lopen via de Cours Napoleon voorbij het Napoleon Hotel naar het standbeeld van Napoleon en dan via de Rue Bonaparte naar het Maison Bonaparte. Want ook wij zijn natuurlijk nieuwsgierig en willen het museum in zijn geboortehuis wel eens zien. Salon, eetkamer, ontvangstkamer en slaapkamer van de heer en mevrouw Bonaparte, alles is in gerestaureerde vorm te zien. Zelfs het bed, waarin Napoleon geboren zou zijn is er te vinden. De teksten zijn allemaal in het Frans; wie zou er anders zoveel moeite voor willen doen om dit allemaal te zien? Als we in de expositiezaal een document vinden van Lodewijk Napoleon, Roi de Hollande zijn wij weer bij de les. Keizer Napoleon had zo zijn eigen idee over een verenigd Europa en is, ondanks alles, toch nogal van invloed geweest op de structuren van het toenmalige Holland.

In de stad ontdekt Tineke een winkeltje waar ze borduurgaren verkopen. Daar is ze al een hele tijd naar op zoek. De winkel is echter dicht en opent pas een klein uur voordat de laatste trein vertrekt. Dat gaan we dan toch maar eens proberen. Ruim voor tijd staan we al voor de deur, maar op de aangegeven tijd blijft deze nog steeds gesloten. Wel komen er steeds klanten aan de deur voelen of die al open is. Dan hebben we toch de briefjes met openingstijden goed begrepen. Pas als we net besluiten, om dan toch maar naar het station te gaan, komt de eigenaresse aangelopen en krijgt Tineke alsnog het goede borduurgaren.

Op de terugreis zitten een aantal van de hoogste bergtoppen in de wolken. Opeens zien we twee helikopters, die systematisch een bepaald gebied afzoeken. We hadden gisteren nog een dergelijk verhaal gehoord van Nederlandse zeilers, die in Bastia liggen. Een stevige wandeling maken in de bergen eindigt in een reddingsactie met een helikopter. Tegen het eind van de middag kunnen ze de weg niet terugvinden terwijl het snel donker maar vooral ook kouder wordt. In alleen wat zomerkleren houdt je het er niet lang uit. Ze bellen 112 en leggen de situatie uit, waarna uiteindelijk een heuse reddingsactie volgt. Men neemt geen enkel risico daar. Toch heeft het ook dit jaar al weer levens gekost. Wandelen in de bergen heeft net als zeezeilen dus ook zijn risico’s, als je je onvoldoende voorbereidt.

Het is al donker als we weer in Bastia aankomen. De rangeerders staan al klaar om de trein weg te brengen. Wij lopen moe van het urenlange zitten naar de haven. Weer een ervaring rijker.

03-09-2008  Weer in Italië

Van het Franse Corsica naar het Italiaanse Isola Capraia is maar een kleine dertig mijl. Halverwege zagen we rondom ons naast Corsica en Isola Capraia ook Elba liggen. Komt omdat ze allemaal nogal hoog zijn. Capraia is de kleinste. Eén dorp, een haventje en een ankerplaats. Met zes boten is die al aardig vol. Morgen eens kijken hoe het er aan de wal uitziet. Tot nu toe bijna uitsluitend kale rotsen tot 450m hoog gezien. En we horen een kerkklok slaan. Op ontdekkingstocht dus.

04-09-2008  Heen en weer.

Er rijdt een bus op Capraia. Van de haven naar het plein voor het gemeentehuis en weer terug. Afstand: 1000 meter en 100 meter omhoog. De hele dag, heen en weer. Wij lopen naar het dorp om onze benen weer even aan het land te laten wennen. De rest van het eiland is ook wandelgebied, zien we. Er zijn routes uitgezet: o.a. 5km met een verwachte wandeltijd van 6 uur. Dat is weer even teveel voor ons, zulke goeie benen hebben we nu ook niet meer. We wandelen maar weer naar de haven terug en moeten drie keer uitwijken voor de bus. Die gaat nog steeds heen en weer….

05-09-2008  Veel wind

We liggen voor anker in de baai voor Portoferraio in Elba uit te blazen. De overtocht begon met een lichte wind op kop. De wind hield zich echter niet aan de voorspelde 4 Bf maar na driekwart van de afstand begon het ineens echt te poeieren. Met Elba voor de boeg duurde het toch nog uren voordat we de beschutting van het eiland bereikten. In het lokale weerbericht zien we nog steeds de 4 Bf genoemd. Maar daarbij staat: windstoten tot 50 knopen. En dat is 10 Bf. Is het echt zoveel geweest? Het anker ligt nu stevig in de modder. De wind loeit nog steeds, maar de golven zijn hier maar klein. Ankerwacht aan en dan maar te kooi.

09-09-2008  Stenen

Rio Marina is niet de naam van een jachthaven, maar van een plaatsje aan de oostkust van Elba. Nappie is ook hier geweest toen hij hier naar toe verbannen was. Maar hij had er ook wat te zoeken. Wisten jullie dat er ijzererts gewoon aan de oppervlakte ligt op Elba? En dat het al vanaf 6 eeuwen v.C. gewonnen wordt? De mijn hier in Rio Marine is pas in 1985 gesloten. Maar vanaf zee zie je de ruïnes van de mijngebouwen, de oude aanlegsteiger en de half afgegraven bergen nog liggen. Tot op heden komt je boot bij een beetje wind onder het rode stof te zitten. Maar in het mineralen museum vinden we de mooiste stenen: vooral pyriet en hematiet. Want als je op Elba gaat graven komt er veel moois naar boven. Dat wist Napoleon blijkbaar ook.

15-09-2008  Vaste grond

Wij hebben vandaag maar weer eens een mijlpaaltje gezet, door aan wal te stappen in Castiglione della Pescaja. Sedert 15 juni hadden we geen voet meer gezet op het vasteland van Europa; vandaar. Drie maanden lang eilanden, eilandjes, en soms nog kleiner. Maar nu hebben we weer het continent bereikt. Ging wel gepaard met regen, onweer en windstoten. De zomer is ook hier duidelijk voorbij. We hebben vandaag zelfs weer een lange broek opgezocht. Het schijnt iets te maken te hebben met een hoge drukgebied in Scandinavië. Kunnen ze daar nu ook nog even genieten. Echter, zouden er nog veel zeilers in die wateren rondzwerven? We denken van niet. Uit ervaring weten we dat daar eind augustus sommige havens al gesloten zijn. Hier in Italië berekenen ze nu vaak nog hoogseizoenprijzen in de havens.

 20-09-2008  Vroeg

Gisteren waren we één dag te vroeg. Na een overnachting in de marina van Ostia waren we het er over eens, dat die haven niet onze voorkeur had om te overwinteren. Maar toen we daarna de bruggen in  Fiumicino wilden passeren, bleven ze potdicht. Zelfs de stromende regen had hierop geen enkele invloed. Ze bleken gewoon deze vrijdag niet te draaien. Vandaag wel dus. Maar toen vertelde de werfbaas ons dat we tien dagen te vroeg waren en hij eigenlijk geen plaats voor ons had. Maar ook dat is opgelost. Met een klein metertje ruimte voor en een klein metertje achter passen we precies tussen de andere schepen. Dus liggen we nu (voor ons doen) vroeg op de winterbestemming. Het is nog te vroeg, maar we gaan hier nog uitgebreid over schrijven. Fiumicino dus.

 30-09-2008  Daar zijn we weer!

Al een beetje ongerust geworden, waarom er geen nieuws meer was van de Swalker? Dat kan, want we hebben de afgelopen dagen de handen vol gehad aan het bestrijden van een computervirus. Gelukkig zijn we niet veel zaken kwijtgeraakt (denken we). Maar voordat het kwaad bedwongen was en we weer met een fris systeem aan de slag konden was er meer dan een week voorbij. We hadden geen zin om de hele dag met het hoofd in de computer te zitten. Tenslotte is het hier nog ruim 20 graden, overwegend zonnig en dus ook goed weer om Rome te gaan verkennen. De computer is nu oké en in Rome is enorm veel te zien.