02-10-2008  Mesje

Vorige week was ons bezoek aan Rome vooral oriënterend: hoe kom je er vanuit Fiumicino, hoe werkt het openbaar vervoer, waar haal je kaartjes, wat is er in de stad te zien?

Vandaag staat het Vaticaan op het programma. Vanaf de brug over de Tiber zien we aan het eind van de straat de Sint Pieter liggen.
Op het plein voor de basiliek nuttigen we onze lunch en sluiten dan aan bij de rij om naar binnen te kunnen.

Een bordje meldt dat blote benen en dito buiken geen toegang hebben. Een ander bordje doet messen in de ban. We zijn bijna bij de beveiligingscontrole als we ons realiseren dat we een aardappelschilmesje bij ons hebben voor de dagelijkse appeltjes. Wat nu? Weggooien? Teruglopen? Dan zijn we bij de controle. De cameratas met mes gaat op de band van de scanner. Zelf lopen we door het poortje en pakken de cameratas weer op. Er gebeurt niets! Met kloppend hart lopen we de basiliek in. Zeker een beschermengel geweest die ons geholpen heeft.

04-10-2008  Golven

Vannacht slecht geslapen. Het piept en kraakt aan alle kant, veel meer dan je met deze wind zou verwachten. Als het licht wordt, zien we hoe dat komt. We liggen langszij de kade met aan de buitenkant nog twee jachten. Met zijn allen gaan we met een zekere regelmaat een stuk naar voren, om dan ineens een spurt naar achteren te maken. Dan piepen de stootwillen en kraken de landvasten bij het afremmen van de boten. Alle schepen in de buurt vertonen hetzelfde gedrag. De oorzaak van het verschijnsel is niet zo duidelijk. Er staat een flinke stroom en een harde westenwind. Later op de dag wandelen we naar de monding en wordt het wel duidelijk. Er rollen vanaf zee flinke golven het kanaal binnen. Bijna alle vissersschepen zijn naar achteren verhaald en die er nog liggen, dansen meer dan een meter op en neer. Gelukkig is het lang niet zo erg bij onze ligplaats, maar we kijken voor de zekerheid alle lijnen nog maar eens na. Uren, nadat de wind is gaan liggen, wordt het pas weer rustig.

 02-11-2008  Even weg, nu weer terug.

Gisteravond teruggekomen aan boord. Het was fijn om weer even bij de kinderen en kleinkinderen te zijn. Nu wachten de winterklussen op de Swalker en gaan we verder met het ontdekken, van hetgeen Rome ons te bieden heeft.

09-01-2009  Een voorspoedig en gezond 2009!!

Dat wensen we een ieder die onze website bezoekt. Een nieuw jaar ligt voor ons, met kansen, verrassingen en uiteraard goede voornemens. De onze is, om nog regelmatiger op deze plaats onze belevenissen te plaatsen. Misschien lukt het dit jaar….

 Gistermorgen werden we wakker met een stralend blauwe lucht boven een dik wit sneeuwdek. De takken van de bomen versierd met een franje van sneeuw. De thermometer is tot rond de -20 graden Celsius gezakt. Een plaatje, dit winterlandschap in het Duitse Sauerland.

Vanmorgen ook een stralende zon in een blauwe lucht. De deur zetten we open en de kachel gaat uit. Met een kop koffie gaan we in de kuip zitten, lekker in het zonnetje. Een jas is niet nodig. We kijken eens goed om ons heen. Gelukkig geen schade door het hoge water van de afgelopen maand in Rome. Er is goed op de Swalker gepast.

Maar wat een verschil in temperatuur. Na nog geen twee uur vliegen meer dan vijfendertig graden verschil. Eigenlijk vinden we het prima zo!

16-01-2009  Grote teen

Als we de binnenplaats op lopen, valt ons oog direct op de voet. Tegen een muur, op een voetstuk (!)  van ruim een meter hoog, staat een gigantische marmeren voet. We zijn in de Musei Capitolini, een groep museums op de Capitolijn. De gebouwen staan rond de Piazza del Campidoglio wat, net als de gebouwen een ontwerp zijn van Michelangelo. In het Palazzo Senatorio zetelt het stadsbestuur van Rome, maar de andere gebouwen staan barstens vol met beelden, munten, schilderijen en andere zaken uit het verleden van Rome. Het museum zelf heeft ook een lang verleden. Het is gesticht in 1471 door paus Sixtux IV (inderdaad degene die de Sixtijnse Kapel in het Vaticaan heeft laten bouwen) en is daarmee het oudste publieke museum ter wereld, zegt men. Hij schonk o.a. het bronzen beeld van de wolvin. Deze paste prima bij de legende over het ontstaan van Rome, waarin de tweeling Romulus en Remus worden grootgebracht door een wolvin. Daarom heeft men er in de vijftiende eeuw de beelden van de twee kinderen aan toegevoegd. Meer pausen hebben de museums als dumpplaats gebruikt, soms omdat men af wilde van al die heidense Egyptische en Griekse beelden, soms omdat het vrouwelijk naakt in de Vaticaanse ban werd gedaan. Mannelijk naakt was blijkbaar wel toegestaan.

Hoe dan ook, deze voet blijkt niet via een paus in het museum terecht te zijn gekomen, maar is gevonden bij een opgraving, samen met een enorm hoofd en een dito hand met opgeheven wijsvinger. Tineke kietelt eens onder de teen van zo’n meter lang, maar er gebeurt niets. Het blijken restanten van een groot beeld van keizer Constantijn I te zijn, die leefde rond het jaar 300. De marmeren delen hebben de tand van de tijd doorstaan, de rest was gemaakt van minder duurzaam materiaal en is verdwenen. Zijn bijnaam zal inmiddels wel duidelijk zijn: Constantijn de Grote.

10-01-2009  Noodweer

Nu we de Swalker eens uitgebreid inspecteren, zien we een paar lijnen liggen, die er eerst niet waren. Het blijkt dat men nog wat extra lijnen naar de wal heeft gebracht, zodat we nu met in totaal twaalf lijnen vast zitten! We hadden al een mailtje gekregen van David, onze Engelse buurman, dat er gedurende onze afwezigheid een tijdje de noodtoestand was uitgeroepen vanwege het hoge water in de Tiber. De taxichauffeur die ons van het vliegveld naar de haven bracht, vertelde dat er in 50 jaar niet zoveel water was gevallen. Nu horen we, dat dankzij de hoge kade, het hoge water op deze plek niet voor problemen zorgde, zoals dat elders wel het geval was. Daar kwamen boten op de kade terecht, omdat die ondergelopen was. Hier in Fiumicino was het vooral de hoge snelheid van het water, wat zorgen baarde. Een stroom van meer dan 7 knopen is voor ons de rompsnelheid. Maar voor de kleinere boten die naast ons liggen er ver boven. En als er met die snelheid ook nog eens vuil, takken en zelfs bomen aan komen drijven, dan is het oppassen geblazen. Gelukkig hebben wij geen schade opgelopen. Er is goed op de Swalker gepast. Die extra lijnen laten we maar zitten. Want het hoeft natuurlijk niet opnieuw 50 jaar te duren.

21-01-2009  Het verre Nederland?

De Vasa onderleggers, die we destijds in Stockholm hebben gekocht, hebben hun beste tijd gehad. De winkels van Parco Leonardo moeten vast wel een Italiaanse vervanger kunnen leveren, lijkt ons. In het gloednieuwe centro commerciale zijn meer dan 200 winkels, bars en restaurants te vinden en een bioscoop met 24 zalen. Het staat midden in de weilanden op een goede zeven kilometer van Fiumicino. Italiaans design is er in overvloed te vinden, net als onze nieuwe onderleggers met dit keer een klassieke afbeelding van een stilleven.

Een tweede missie is de vervanging van Tineke’s leesbril, die de afgelopen tijd spoorloos is verdwenen. De brillenwinkels lijken soms wel modehuizen: de monturen zijn gesorteerd op de naam van de ontwerper en het ene montuur is nog meer extravagant dan het andere. Net als de prijzen soms. Bij één van de grotere opticiens neuzen we wat tussen de modellen en vinden iets naar onze gading. Het personeel heeft direct door dat we geen Italianen zijn en stuurt de jongste bediende, een lacherige jongedame, op ons af om ons te helpen. Haar Engels is gelukkig beter dan ons Italiaans, zodat we uiteindelijk naar tevredenheid een keuze kunnen maken. Natuurlijk is het computerprogramma, nodig om de bril te laten maken, niet berekend op buitenlandse klanten. De chef schiet te hulp en stelt voor om in plaats van de woonplaats maar het land in te vullen. Dat werkt, en wanneer hij hoort dat het Paesi Bassi is, begint hij spontaan een verhaal over het moederconcern Pearle, gevestigd in Nederland!

Terug op de Swalker maakt de Zweedse Vasa plaats voor het Italiaanse stilleven, en plukken we de sticker van de achterzijde. Boven de streepjescode staat de naam en adres van de producent uit Amsterdam. Nederland? Je komt het overal tegen!

 11-02-2009  Roze en bitumen.

Nu de regen is opgehouden en het begint op te klaren, kunnen we nog net even de avondlucht goed bekijken. Inderdaad, we moeten toegeven dat er nogal wat roze in de lucht zit. Dan heeft de maestro dus toch gelijk: Italiaanse luchten kunnen niet zonder roze.

Toen we pas in Fiumicino waren, ontdekte Tineke aan de achterkant van een groot gebouw een kleine ruimte, waarin een aantal mensen zaten te schilderen. Nieuwsgierig liep ze naar binnen en maakte kennis met maestro Giuseppe Mancuso, die zijn leerlingen wegwijs maakte in het schilderen met olieverf. Een nieuwe leerling kon er nog wel bij. Daarom is ze nu iedere woensdagochtend daar te vinden.

Het is een bijzondere ervaring om hier te schilderen. De les begint met een kopje espresso in de nabije kiosk, maar eenmaal achter de ezel drukt de maestro een stevig stempel op de werkstukken. Dat betekent: kleurige Italiaanse onderwerpen. En die kleuren zijn duidelijk anders dan die in Nederland. De hemelsblauwe luchten van Tineke moeten vooral veel roze krijgen. En de belangrijkste kleur voor de rest is ‘bitumen’, waarmee alle schaduwen zijn te maken. Het was even wennen in het begin, maar nu is ze niet meer te stoppen.

Vandaag is er weer een werkstuk af, en staat op de Swalker te drogen. Een stilleven, met een klein raampje in de hoek: met blauwroze lucht boven het water.  En om het af te maken heeft de maestro himself een piepklein zeilbootje op het water geschilderd. Voor de 'signora della barca'.

22-02-2009  Carnaval (P) en Carnevale (I)

De carnavalsoptocht in Portimão bleek vorig jaar nogal magertjes te zijn. En dat is nog zwak uitgedrukt. Een vergelijking met Nijmegen of ’s-Hertogenbosch durfden we zeker niet aan, maar omdat we toch flink zuid van de grote rivieren zaten, hadden we toch wel énige verwachtingen. Op het aangekondigde tijdstip zagen we wel overal ouders met verklede kinderen rondlopen, maar verder was het erg rustig. Na wat op en neer gewandeld te hebben, streken we neer op een terrasje voor een kopje koffie. En toen hoorden we muziek. Een auto met luidsprekers op het dak en een versierde sloep er achter reed langs. Dan nog een versierde auto, een zevental verklede mensen op versierde fietsen en nog twee autos met reclame. En toen was het gebeurd. Nou ja, ze hebben het traject langs de rivier drie keer op en neer gereden, en dat was het dan. Wij zijn toe maar weer op onze (niet versierde) fietsen naar de haven gereden; een illusie armer.

Nu, in Fiumicino, hangen overal in de stad aanplakbiljetten, waarin het Carnaval aan de Zee wordt aangekondigd. Er is zelfs een Engelstalige versie, zodat we weten dat om drie uur de optocht gaat starten, die een rondje door de stad zal maken. Wanneer op dat tijdstip een metershoge pop met ingebouwd muziekkanon langs de haven passeert, trekken we de wandelschoenen aan en gaan toch maar eens in de stad kijken. Bij de Via delle Ombrine, de straat waar de optocht moet starten, krioelt het van de mensen. We zoeken een plekje niet ver van de start, maar daar is alles nog erg rustig. Langzaam wandelen we terug naar het begin. Alles blijkt nog stil te staan. Nou ja, alles? Achter de twee politieauto’s, die de weg moeten gaan banen, staat de pop die we eerder langs zagen komen. En aan het andere eind staat ook nog een praalwagen. Maar daar tussenin is driehonderd meter straat, vol met wandelaars. Ook hier zijn alleen de kinderen verkleed. Er wordt driftig met confetti gegooid en met spuitbussen met allerlei spul in het rond gespoten. Uit diverse luidsprekers knalt muziek, variërend van klassiek tot house. Maar geen wagens verder te zien. Na een kwartiertje houden we het voor gezien en lopen terug naar de boot, terugdenkend aan Portimão. Toen waren er nauwelijks mensen, dus helemaal geen sfeer. Nu is er tenminste publiek. Maar waar komen die dan allemaal voor?

En dan zien we, terwijl we al op het terrein van de haven lopen, nog een aantal versierde wagen aankomen. Ze passeren heel langzaam, zij hebben al een hele tocht moeten maken om hier te komen. Nu zal de optocht dan wel echt van start gaan. Terwijl wij op de boot onszelf maar eens trakteren op een versnapering, horen we in de stad de muzikale lawine rondgaan. Voor ons is dit jaar het carnaval al weer achter de rug. Volgend jaar zien we wel weer.

 06-04-2009 Aardbeving

Via de nieuwsberichten horen we over de aardbeving in L’Aquilla. De hoofdstad van de regio Abruzzo ligt ruim 100 kilometer noordoostelijk van ons, in de bergen. Hier in Fiumicino hebben wij er niets van gemerkt. Trillingen zullen we ook niet zo gauw merken aan boord van de Swalker. Daarnaast zijn we ook wel gewend geraakt aan wat lawaai af en toe. Eén van de start- en landingsbanen van het vliegveld van Fiumicino loopt in onze richting. Gelukkig maar weinig gebruikt, maar toch.

Het nieuws meldt inmiddels een dodental van 27; er worden nog steeds mensen vermist en de regering heeft de streek tot rampgebied verklaard. En nu al wordt er twijfel uitgesproken of alle nieuwe gebouwen in L'Aquilla wel volgens de geldende voorschriften gebouwd zijn. We zijn in Zuid-Europa, inderdaad.

Maar daar hebben de slachtoffers helaas niets meer aan.

 12-04-2009  Pasen in Rome

Al een maand lang staan in de supermarkt en bij de bakker grote paaseieren, weelderig ingepakt in kleurige folie. Een beetje ingepakt ei meet al gauw een halve meter. Ze vallen dus echt wel op. Acht euro ben je al gauw kwijt, maar er zijn er ook van zestig euro. Voor de kinderen zijn er eieren, waarin allerlei speeltjes verborgen zijn. Vlak voor Pasen zien we mensen met grote tassen vol eieren sjouwen. Zoek de verkoopster tussen de eieren:Zelf denken we bij Pasen en Rome direct aan de Paus, een vol Sint Pietersplein en het Urbi et Orbi, de zegen voor de stad (Rome) en de wereld. We behoren niet tot zijn aanhangers, maar nu we toch hier zijn, willen we het allemaal wel eens meemaken. Samen met David en Sandy, onze Engelse buren, gaan we eerste paasdag al vroeg op stap. Het opvallend rustig, dus gaat de reis snel en we zijn een uur voor de aanvangstijd al bij het Sint Pietersplein. We hebben dit keer het fruitmesje maar thuisgelaten en komen weer zonder problemen door de veiligheidscontrole. Wie een kaartje heeft, mag een plekje zoeken in de vakken met stoelen. Wij bemachtigen een staanplaats in de voorste regionen, maar altijd nog ruim 100 meter van de plek waar alles zich afspeelt. Toch is alles goed te volgen via de grote beeldschermen aan de zijkant. Als de viering beneden en de toespraak met zegen vanaf het balkon boven afgelopen is, kijken we elkaar eens aan. Een bijzondere gebeurtenis om meegemaakt te hebben, met tienduizenden mensen op dat plein; dat wel. Maar het heeft bij ons beiden geen emotie losgemaakt. Daarvoor was het misschien te massaal, teveel een perfect georganiseerd evenement. Of zijn we te veel nuchtere, protestantse Friezen?

We zoeken een plekje op de trappen van het plein, we hebben tenslotte drie uur achter elkaar gestaan. Daarna dwalen we nog wat rond in het centrum van Rome. Een soort afscheidsrondje. Binnenkort vertrekken we weer. We zullen Rome vast missen.

 25-04-2009  Ponte 2 Giugno

Fiumicino wordt in tweeën gedeeld door de Fiume Tevere (rivier Tiber). Het noordelijk deel is het oudste deel met kerk, stadhuis en de visserskade. Aan de zuidkant ligt het grootste deel met woonwijken en strand. De twee stadsdelen zijn verbonden door twee bruggen: de Passerelle en de Ponte 2 Guigno. De Passerelle is een steile voetgangersbrug, waar de kleinere vissersbootjes onderdoor kunnen om op zee te komen. De Ponte 2 Giugno (Brug van de Tweede Juni, de dag van het Feest van de Republiek Italië) is een verkeersbrug. Twee smalle rijstroken, met daarnaast nog een nog smaller voetpad, zorgen voor een continue belemmering van het verkeer. Er staan dan ook overdag meestal lange rijen wachtende auto’s aan beide zijden van de brug. In gesloten toestand is de doorvaarthoogte nog geen twee meter.
De brug is al van verre te zien. Twee hoge betonnen kolommen torenen boven alles uit. Daartussen wordt de stalen vakwerkbrug omhoog gehesen om schepen met een hoogte tot 20 meter door te laten.

De tijden, wanneer de brug geopend wordt, is niet altijd even duidelijk. Tijdens het hoogseizoen in de zomer zou hij tweemaal per dag bediend worden. Nu in de winter is het viermaal per week, op woensdag, zaterdag en op zondag twee keer. Maar soms verandert dat plotseling, zonder dat het ergens is aangegeven. Als we binnenkort vertrekken, zullen we er vooraf maar eens goed naar informeren.|
Daarnaast is er nog het probleem van de slechte staat van onderhoud. Het schijnt dat de brug in de afgelopen jaren al eens drie maanden gesloten is geweest vanwege een storing; natuurlijk in de zomer. Ook aan de buitenkant ziet het er allemaal niet zo goed uit, maar daar wordt al de hele winter aan gewerkt. Regelmatig is de brug ’s nachts afgesloten en wordt met een hoogwerker het loszittende beton verwijderd en het betonijzer in een primer gezet.

Vandaag was het even spannend. Niet omdat de brug plotseling op zaterdag tweemaal werd bediend. Maar wel omdat hij na de laatste brugopening niet meer goed dicht ging. Het viel ons pas op door het concert van auto claxons, een half uurtje nadien. Er rijdt nóg steeds geen auto over de brug. We krijgen het al een beetje benauwd. Zitten ook wij nu langdurig opgesloten achter dit knelpunt voor weg- en waterverkeer? Dan zien we de brug weer omhoog gaan, terwijl de claxons er nog een schepje bovenop doen. Een man met een schop klimt omlaag naar het platform waar het brugdek in valt en begint een hoeveelheid puin in het water te scheppen. Ligt er blijkbaar nog van de herstelwerkzaamheden. Dan komt de brug weer naar beneden en komt met een klap op zijn plaats. De afsluitbomen gaan open en de auto’s rijden weer.
Poeh, alles werkt dus nog. We moeten maar niet meer te lang wachten om te vertrekken.