02-06-2009  Ankerplekje

Na een heeeele lange dag gisteren het anker laten vallen bij het eiland Porquerolles. Vandaag eens even rondgeneusd op strand en achterland, stenen gezocht langs de waterlijn, fel gekleurde zeesterren in het water bekeken, vissen gevoerd, met andere woorden: gewoon genoten van onze omgeving. Samen met de andere ankeraars om ons heen. Dit voelt stukken beter dan de achter ons liggende kusten, en dat wilden we even laten weten.

03-06-2009  Frans Internet

We waren het al bijna vergeten, maar vandaag lopen we er weer tegenaan. We hebben het Eldorado van het Internet, Italië, echt achter ons gelaten. Voor het contact met familie en vrienden, maar ook voor zaken als actuele weerberichten en de website bijwerken, hadden we voor een redelijk bedrag een prima 3G prepaid verbinding. (Voor degene die dit niets zegt: internet op dezelfde manier als mobiele telefonie.) Hier in Toulon lopen we alle (drie) de aanbieders af. Bij ieder van hen moet je een nieuw modem aanschaffen, alleen te gebruiken in Frankrijk. En voor één dag internet ben je net zoveel kwijt als één maand in Italië. En als klap op de vuurpijl hebben ze Skype in de ban gedaan. Waarom, vragen we hen? Omdat Skype het net teveel belast, is het antwoord! Concurrentie lijkt ons een eerlijker antwoord. Uiteindelijk wil één van de verkopers ons wel echt helpen, moet wel even overleggen met zijn baas, maar komt met een aanbod: een prepaid SIM kaart zonder modem en prepaid internet, net wat we zochten. Het doosje ligt zelfs kant en klaar in het magazijn. Het was er dus wel, maar voor wie?

In ieder geval hebben we nu een basis pakket. E-mail en surfen kunnen we weer. Benieuwd hoe dat straks in Spanje zal gaan.

 09-06-2009  Heiligen aan zee.

De pilot, het boek met gegevens van vaarroutes en havens, is in het algemeen een opsomming van feiten, zoals: waar zijn de ondieptes, waar kun je ankeren en hoe kun je aanmeren in de haven. Meestal staan er ook nog een paar zinnen over historie en bezienswaardigheden van de betreffende plaats.

Vandaag liggen we in Port Gardian, de haven van Saintes Maries de la Mer. Een klein toeristendorpje, maar de schrijver van de pilot is ineens niet meer te houden. Hij vertelt hoe hier in het jaar 40 n.Chr. aan de kust een bootje van een schelpenvisser aanspoelde. Er stapten een lading heiligen uit: Maria Magdalena, Maria Jacobé (zuster van de maagd Maria), Maria Salomé (moeder van de apostelen Jacobus en Johannes), Lazarus, Martha (zuster van Lazarus),  Maximim, Sidonius (genezen blinde) en Sarah (bediende van de Maria’s). Volgens de overlevering waren ze door de Joden uit Jeruzalem de zee opgestuurd en na een lange drijfpartij hier aangeland. Het gezelschap verspreidde zich daarna over de kuststreek, maar Maria Jacobé en Maria Salomé bleven met Sarah in deze onherbergzame kuststreek wonen. Ze werden begraven in een kleine kerk hier ter plaatse, en zo kwam deze plaats aan zijn naam en werd een bedevaartsoord. Met name voor de zigeuners, voor wie Sarah beschermheilige is.

En zo zijn we dus weer een stuk wijzer geworden over de plaats waar we vanavond zijn aangekomen. Het dorp zelf begint pas een beetje uit de winterslaap te komen; de vele geblindeerde vakantiewoningen geven het nog een verlaten indruk. In de restaurants zitten de eerste toeristen te eten op half lege terrassen. En de kerk is vanavond ook dicht. We zullen de schrijver van de pilot dus maar op zijn woord geloven.

 13-06-2009  Flexibele plannen.

Vandaag liggen we in de haven van Portbou. Maar die haven lig in Spanje, en niet in Frankrijk zoals we gepland hadden. Dit keer is de oorzaak geen harde wind, geen mentale uitputting, geen technisch probleem. Nee, we hebben het zekere voor het onzekere genomen. Doen we wel vaker, natuurlijk, want gokkers zijn we bepaald niet. Maar wat is er dan aan de hand.

Vroeg vertrokken met windstil weer. Tegen de middag gaat het gelukkig toch wat waaien. We hijsen de zeilen, geven de motor vrijaf en genieten van al dat mooie om ons heen. Totdat het op een gegeven moment tot ons doordringt, dat de coördinaten, die via de marifoon steeds worden herhaald, precies bij de onze passen. We beantwoorden de oproep en krijgen te horen dat we middenin een verboden gebied varen. De grote gele boei daarstraks hebben we aan de kant gepasseerd waar ook een bootje met vissers lag, maar dat was dus helemaal verkeerd. Op onze kaart staat boei noch verbod, maar die is niet helemaal recent. Dat zijn dus al twee problemen. Na wat heen en weer gepraat krijgen we toestemming om haaks uit het gebied te varen, waarna nog een onduidelijke mededeling volgt over in te lichten autoriteiten. Dat geeft te denken en we bekijken de zaak eens van alle kanten. We hebben weinig zin in problemen met autoriteiten, ook de Franse. En Spanje ligt om de hoek en was toch al een optie. Dus is de keuze snel gemaakt en liggen we nu in Spanje.

Nog een huishoudelijke mededeling: de komende dagen zijn we waarschijnlijk alleen per telefoon bereikbaar, totdat we in Barcelona zijn. Daar gaan we op zoek naar een Spaanse SIM kaart voor Internet.

 17-06-2009  Drie keer weerzien

Het gebeurt ons niet zo vaak, zeker niet tijdens het reizen in de zomermaanden. Maar de afgelopen twee weken was het raak. Drie keer weerzien met vrienden!

Varend langs de kust van de Côte d’Azur krijgen we een mailtje van Irene en Robert, dat we nu wel erg dicht bij hen in de buurt zijn. Drie jaar geleden lagen we beiden in de haven van Riga (Letland) in het verre noorden. Sindsdien volgen ze onze reis via de website, en houden zij ons op de hoogte van hun pogingen om naar de Lofoten (Noorwegen) te zeilen. Ook voor ons nog steeds een wens. Nu wordt het een afspraak in Marseille. We hebben allemaal veel te verhalen en veel te snel moeten we weer afscheid nemen.

Een paar dagen later varen we langs de kust van de Languedoc en zien de plaatsen die we eerder vanaf het land hebben gezien toen we op bezoek waren bij Ad en Eva. Zij zijn een paar jaar voor ons met hun Nirvana uit Nederland vertrokken. Na een paar jaar zeezwerven, wat we toen likkebaardend hebben gevolgd, zijn ze beland in Zuid Frankrijk en genieten nu van een nieuw leven met uitzicht op de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. De mail, dat we in de buurt zijn, heeft hun nauwelijks bereikt, of ze zitten al bij ons in de kuip bij te praten. Ook weer veel te kort, natuurlijk.

Van Bob, Rianne en Thea wisten we, dat ze eind juni in de omgeving van Barcelona op vakantie waren. Vanaf het begin van de zeventiger jaren hebben we met vriend Bob veel zeilavonturen beleefd. Twee volwassen mannen in een Optimist de Maas op, de eerste oversteek van het IJsselmeer, de eerste oversteek van de Noordzee samen met James en Theo, de herhaalde pogingen om samen in 6 weken een retourtje Azoren te zeilen, de winters in Zeeland. Veel ervaringen, waarvan wij nu de vruchten mogen plukken bij onze reis. Halverwege hun vakantie komen ook wij in Barcelona aan. We maken een afspraak, genieten samen van wat de stad te bieden heeft, maar voor we het weten zwaaien we ook hen weer gedag.

Drie ontmoetingen in nog geen veertien dagen. We kijken er nog steeds met erg veel plezier op terug.

 18-06-2009  Barcelona

Hier lopen we dan, in het centrum van Barcelona. Het is één van de plaatsen die dit jaar hoog op de verlanglijst staat. Om ons heen de drukte van de grote stad. Auto’s, bussen, taxi’s en heel veel mensen. We houden onze tas stevig vast. Er zit maar weinig van waarde in, want we zijn van diverse kanten gewaarschuwd voor zakkenrollers. Na al die verhalen durven we zelfs onze fotocamera’s niet mee te nemen.

In het centrum lopen we als vanzelf tegen de gebouwen aan, die ontworpen zijn door Gaudi. De extreme gevels vallen direct op. Niets is recht; golvende lijnen van balkons en daklijsten. Vanaf een afstand zagen we ook al de torens van de Temple Expiatori de la Sagrada Familia, het levenswerk van Gaudi,  boven de stad uitsteken. Aan deze kerk wordt al meer dan honderd jaar gebouwd, en nog is hij lang niet af. De twee gevels die klaar zijn, zijn totaal verschillend versierd. Binnen splitsen de pilaren zich in kleinere, die zich dan weer opnieuw splitsen. Het plafond geeft de indruk van een bladerdak. Het is in niets te vergelijken met al die kerken die we in Rome hebben gezien. Fascinerend. We kopen een boek met veel foto’s, zodat we het later nog eens uitgebreid kunnen bekijken.

De metro brengt ons ’s avonds weer terug bij de Swalker. We zijn niets kwijtgeraakt. Maar we hebben de camera wel erg gemist vandaag. Dus wanneer we morgen weer op stap gaan, naar de oude stad, dan nemen we die toch maar mee. Gewoon goed opletten, dan zal het wel goed komen. Want er is nog zoveel wat we willen zien.

 24-06-2009  Even stil liggen

Dit is mooi! Zomaar, onverwacht varen we een grote baai in, die nagenoeg helemaal van de zee is afgesloten. Van het ene op het andere moment is die vermoeiende deining verdwenen. Vlak water, hoogstens zes meter diep. We schatten de lengte op zes mijl, de breedte één. En wat een rust. De hele middag bij het ronden van de monding van de Ebro hadden we een hoogst ongelukkige golfslag, en uiteraard en flinke wind op de neus. We voelden ons geradbraakt. Maar nu, terwijl we het anker laten vallen, hebben we ineens weer energie. Hier blijven we een dag liggen, al is het morgen nog zulk mooi zeilweer. In de verte staat een laag gebouw op palen, midden in het water. Een viskwekerij? Maar er staan wel allemaal vlaggen op. We zien het morgen wel. We gaan te kooi, en het schip ligt helemaal stil!

De volgende dag zien we dat de Puerto Dels Alfacs, zoals deze baai heet, een onderdeel is van een natuurgebied. Hadden we kunnen weten natuurlijk. Ankeren mag. En dat gebouw op palen? Een restaurant, waar je met je boot kunt aanleggen voor een hapje of een drankje. En voor degene zonder een boot vaart er een veerdienst. Een geschenk langs deze kust, waar ankeren alleen bij hoge uitzondering mogelijk is.