Winterstop
Varen met een zeilboot in het noordelijk deel van Europa heeft soms beperkingen. Zo is het water in grote delen van Scandinavië in de winter hard als ijs. Varen is dan natuurlijk onmogelijk, overwinteren op je boot wel. Maar dan moet de isolatie en verwarming wel daarop afgestemd zijn.
Op de hoogte van Nederland zijn elfstedenwinters een zeldzaamheid aan het worden. De kans om te kunnen blijven varen is dus groter. Maar wij maken een echte winterstop om even andere dingen te doen dan varen. Klussen aan de Swalker bijvoorbeeld. Maar nog belangrijker: bezoek brengen of krijgen van de kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden.
Terugkomen in de jachthaven van Dordrecht lijkt bijna op thuiskomen. Alles is voor ons in gereedheid gebracht. Zelfs het avondeten wordt kant-en-klaar aan boord gebracht. Zodra de Swalker weer op zijn vertrouwde plek ligt, gaan we natuurlijk eerst naar de kinderen. En voor we het weten is onze agenda tot het eind van het jaar al vol met afspraken. Het is fijn om iedereen weer te zien en even bij te praten. E-mail is geweldig, maar er gaat toch niets boven het persoonlijke gesprek. Sinterklaas in Duitsland, Kerst in België, Oud en Nieuw weer in Duitsland, voor we het beseffen zijn we al weer begonnen met een nieuw jaar. Terug in Dordrecht gaan we er eens even voor zitten: welke leuke dingen gaan we de komende maand doen. En op dat moment gebeurt er iets.
Gezondheid
Eén van de motieven om al in 2005 aan boord te gaan wonen en reizen is onze gezondheid geweest. Dat dit een kostbaar bezit is, hebben we de afgelopen winter wel ondervonden.
Op de eerste zondag van januari staat Tineke op haar tenen, om een luikje boven onze kooi te sluiten. Ineens voelt ze een felle pijn in haar onderbeen en ze herkent het direct: een gescheurde achillespees! Al tweemaal eerder meegemaakt. In het ziekenhuis wordt dit bevestigd. Maar vanwege de missers in de eerdere behandelingen durft men nu niet operatief de pees te repareren. Dus wordt het gips, therapie, opnieuw gips en weer therapie. Het resultaat van dit alles is bepaald niet wat we er van hopen. Als eind maart in zicht komt is het ons wel duidelijk dat vertrekken er nog niet in zit. Wij willen wel, misschien zelfs wel een beetje te veel, maar het been reageert negatief op iedere belasting. Eind april horen we van chirurg en therapeute dat er op zich geen bezwaar bestaat tegen ons vertrek, zolang het been niet te veel wordt belast. Op de wal lopen met twee krukken of fietsen. Dat moeten we dan maar eens gaan uitproberen. Het zal zeker nog een hele tijd duren voordat het been weer genezen is. En dan moeten we nóg oppassen met extreme belasting.
Swalker
Om ook de Swalker gezond te houden is af en toe onderhoud nodig. Naast de standaard zaken als een winterbeurt voor de motor en wat schilderen binnen en buiten hebben we nu tijd voor wat grotere zaken. Bij van Duivendijk in Tholen hebben we tijdens de installatie van de stuurautomaat ook het condensprobleem van de ramen in het dekhuis besproken. De aluminium frames vormen in de winter een koudebrug met nattigheid in het houtwerk tot gevolg. De oplossing vinden we door het aluminium volledig te bedekken door een teakhouten kozijn. Latten en bochten worden in Dordrecht nageleverd en voor het op maat maken mogen we gebruik maken van de professioneel ingerichte werkplaats van Kees, onze buurman op de wal. Dat maakt de klus een stuk eenvoudiger en het resultaat naar wens. Kees helpt ook om de tafels in dekhuis en kajuit zo aan te passen, dat we er veel beter aan kunnen zitten en minder ruimte in beslag nemen. Een grote wens van Tineke is gerealiseerd.
Een wens van Meindert is om de fokkeboom weer in gebruik te nemen. De boom verhuist weer vanuit de opslag in Oss naar de Swalker en uit de ingewanden van het schip diepen we de afgezaagde paal op. We passen en meten tot de bijboot precies onder de fokkeboom past en de schoot nog net vrij loopt. Zo moeten we er mee kunnen zeilen, lijkt ons. Geb, schipper van een stalen kits in de haven, is zo vriendelijk om de paal weer op zijn plaats te lassen. We kunnen nu nauwelijks wachten om de boomfok uit te gaan proberen.
Ook een zorg minder is het dichten van een kleine maar hardnekkige lekkage van de warmwaterboiler. Heel lastig te vinden gedurende twee winters en uiteindelijk gevonden door het ding volledig te slopen. Dit zijn nog maar een paar van de vele klusjes die we hebben kunnen afronden. Dat allemaal dankzij die werkplaats van Kees en de vele adviezen en contacten op de jachthaven.
Dordrecht
Die jachthaven, van de Koninklijke Dordtse Roei- & Zeil Vereniging, hebben we ook deze winter weer als een bijzonder prettige overwinteringshaven ervaren. De ideale plek in het centrum van de stad, dichtbij openbaar vervoer hebben we ook eerder genoemd. Anton, de havenmeester, komt nog net niet het dek bij je schrobben. Maar hij weet het je als een echte gastheer naar de zin te maken. Net als trouwens zijn 'personeel', Cor en Gé. Welke jachthaven heeft er een rolstoel gereed staan voor zijn gasten? En stelt gratis draadloos Internet beschikbaar? Dat zijn er niet zoveel. Dus voor ons krijgt de KDR&ZV opnieuw een pluim. Als winterligplaats: warm aanbevolen!
Opnieuw ligt de Chautauqau naast ons. Don is een aantal maanden alleen, omdat Priscilla naar de VS gaat om de verkoop van hun huis te bespoedigen. Over en weer helpen we elkaar en houden elkanders schepen in de gaten wanneer de ander afwezig is. Voor bevriezing hoeven we ditmaal echter niet te waken. Serieuze nachten met vorst zijn er deze winter niet. De bemanning van de Monty maakt zich ook op voor een langere reis. Tom heeft voortdurend een grote lijst met zaken die nog aan boord moeten gebeuren, en zoals we inmiddels gewend zijn lokt de oplossing van het 'ene probleem vaak weer een nieuwe uit. Het moment van vertrek en de duur van de trip blijft nog onzeker maar ondertussen hebben ze wel een retourtje Engeland achter de rug als wij nog uit Dordrecht moeten vertrekken.
Dordrecht is voor ons ook synoniem met de vele galeries in de stad. Met de interessante exposities in de museums. Met het Rondje Dordt en het Kunstrondje Dordt. Wanneer weten we niet, maar we zijn zeker van plan om er weer eens te komen.
Plannen maken
Plannen maken is gemakkelijk, maar die plannen uitvoeren is vaak een ander verhaal. We hebben tenslotte niet alles in de hand. Van alle plannen, die we voor het winterseizoen hadden, zijn een groot aantal noodgedwongen blijven liggen. Een paar interessante exposities hebben we niet gezien. Bezoeken aan oud-collega's en zelfs familie is er bij gebleven, deze winter. Gelukkig is er dan een jubileum symposium en een familiedag als een goed alternatief.
De plannen voor de komende zomer zijn in grote lijnen nog steeds dezelfde: via de Frans kust naar Ierland, waarna we in Spanje en Portugal willen gaan kijken. Maar eerst gaan we maar eens ondervinden hoe het ongemak met het been van Tineke van invloed is op onze manier van reizen. Plannen zijn er om aangepast te worden, roepen we altijd, dus we zien wel waar we naar toe zullen swalken.
Nu hebben we dinsdag 8 mei gepland als de datum van vertrek uit Dordrecht. Ook deze datum geven we onder voorbehoud!