SwalkerOnline

De reis van de Swalker van 2005 t/m 2010

zeiljacht Swalker

02-08-2009  Grenswespen

We hebben last van wespen. Niet een paar, maar tientallen. De Swalker is wespendicht gemaakt, want we willen ze niet binnen hebben. Maar nu is het binnen wel erg warm geworden. Dus zitten we buiten te typen op de laptop en doen net of er geen wespen zijn.

 We liggen in Alcoutim. dat ligt een 20 mijl varen vanaf de kust de rivier de Guadiana op. Weer eens wat anders dan zout water, golven, duinen en badgastpakhuizen.

Alcoutim ligt in Portugal. We zijn zo gelukkig om aan een steigertje te kunnen liggen en niet voor anker. Gemakkelijk, want Tineke kan zo de wal op stappen als ze de beentjes wil strekken. Meindert idem.

 Aan de overkant van de rivier ligt Sanlucar de Guadiana. Dat ligt in Spanje. Erg handig, want daar hebben we nog een internetabonnement. Maar de Portugezen stellen daar wel gratis WIFI tegenover, zodat we van twee walletjes kunnen eten. Uit eten gaan is trouwens goedkoper in Portugal, in Spanje kun je weer goedkoper eten uit de winkel halen. Echt een paradijs voor ons zuinige Hollanders dus. Die komen er op af als wespen op …., op de Swalker zullen we maar zeggen.

13-08-2009  Pomarão

Iedereen hier is het er over eens: boven Alcoutim is de Guadiana het mooist. Dat willen we natuurlijk niet missen. We verlaten vroeg in de ochtend de steiger van Alcoutim om zo rond hoog water bij Pomarão aan te komen. Een getekend kaartje, die we van onze Franse buurman hebben gekregen, help ons om een ondiepte te passeren.

Als we voor Pomarão het anker hebben laten vallen, kijken we eens rond waar we terecht zijn gekomen. We hadden al gelezen dat er geen winkels zijn, maar alleen een café. Tegen de helling staan een paar rijen wit geschilderde woningen, het zullen er niet meer dan veertig zijn. Op de oever zien we de resten van een kade, waar in vroeger jaren erts werd overgeladen van spoorwagons in vrachtschepen. Nu is de rivier niet meer bevaarbaar voor grote schepen, en met de mijnbouw is eind jaren zestig ook het spoor verdwenen. De Engelse eigenaren hebben zelfs de spoorrails meegenomen, vertelt ons Tiago, één van de bewoners. Het was bijna het einde van Pomarão, uiteindelijk woonde er nog maar één persoon. Maar nu is het inwoneraantal weer gegroeid tot een dertig, en heeft een nieuwe weg en brug (naar Spanje) de toegankelijkheid verbeterd. Niet iedereen is daar gelukkig mee, zo horen we van Tiago. Deze Fries(!) is hier een aantal jaren geleden in de winter met zijn zeilboot aangekomen, heeft er zijn grote liefde Maria José gevonden, woont sindsdien in Pomarão en schrijft Friese boeken.

Als we weer aan boord zijn verbazen we ons nog steeds over het feit dat we zelfs hier, in een uithoek van Portugal, weer een landgenoot tegenkomen. Maar als we even later zien, dat we ook hier toegang hebben tot het (Spaanse) internet, begrijpen we dat het begrip uithoek ook maar betrekkelijk is. En inderdaad: de Guadiana is hier prachtig!

23-08-2009  Paradijs gevonden

Het kan bijna niet anders: we hebben het paradijs gevonden. Of op zijn minst één van de mooiste nevenvestigingen.

Al varende over de Guadiana zien we her en der langs de oever zeiljachten liggen, die onmiskenbaar zijn uitgerust voor een tocht over de oceanen. Vaak hangt er nog een verschoten vlag aan. Eén of meer smoezelige kleden over het schip maken ook duidelijk, dat al enige tijd geleden aan de mooring is vastgemaakt.

Aan de wal horen we regelmatig de verhalen. Aangekomen om de rivier in een week te bekijken. Maar: na zes jaar is er een huisje gekocht, opgeknapt en wordt met de boot nog wel eens een tochtje over de rivier gevaren. Veel dezelfde verhalen in het Engels, Duits, Frans of Nederlands.

We kunnen ze eerlijk gezegd geen ongelijk geven. Ook wij hebben moeite om de riviermondig op te zoeken. Eerst gaan we de komende weken even een paar verjaardagen vieren bij de kinderen. En daarna? In ieder geval nog even de rivier op. Twee weken. Tenminste, dat is de bedoeling.

Jullie lezen het wel verder op deze site.